Yeni evine taşındıktan sonra bir türlü bitmeyen yerleşmesi ile arkadaşlarını canından bezdirmişti. Her davete, “bu akşam kutu açmam lazım” diye yanıt verdiği için hepsi söylenmeye başlamıştı. Yardım tekliflerini de reddediyordu. Kızgınlığı geçmediği için evi toparlarken sinirlerini yatıştırıyordu.
Azra, diğer cep telefonu çaldığında duştan yeni çıkmıştı. Arayan Teoman’dı.
“Erken çıkmışsın. Neden buraya gelmedin?”
“Eve gelip dinlenmek istedim. Ne oldu, neden aradın?”
“Yarım saat sonra seni alacağım, bir yere gitmemiz lazım.”
“Nereye?”
“Dosyayı yeniden açalım mı?”
“Henüz değil.” Çınar, düşünceliydi. Azra’dan haber gelmeden dosyayı işleme koymayacaktı. Bu arada yeni belgeler toplanıyor, her attıkları adım yeni bir bilgiye götürüyordu. Çok büyük çapta bir iş olacaktı. Hepsini aynı anda harekete geçireceği için son ana kadar bekleyecekti.
“Uyuşturucu imalatçısının atölyesini basma işini de bekletiyoruz o zaman!”
“Gözünüz üstünde olsun, kaçmasın, yerini değiştirmesin.”
“Çiçekçinin tüm siparişleri teknik takipte.”
Çarşamba günü baharın ilk ayak sesleri duyulmaya başlamıştı. Hava sıcak, güneş parlaktı. Çınar, elindeki evraklara bakıp gülümsediğinde güneşten bile daha parlak ışık yaymıştı sanki.
“Hepsi ayrı olay bunların.”
“Son bir ayda yaptıkları sevkiyatlar. Neredeyse bir tona yakın mal yollamış.”
“Hepsini de kaçırmışız.”
“Ne yazık ki öyle. Şimdi ne yapıyoruz?”
Azra, elini beline koyup alaycı bir tavırla, “Bu kağıtlarda o kadar önemli bir şey olsa sen onları birilerinin elinde gezdirmezsin. Beni korkutacağını sanıyorsan yanılıyorsun. Dedim sana, benden uzak dur ve bir daha şirkete falan kimseyi yollama.”
“Azra... ileri gidiyorsun.”
“Beni yanında isteyen sendin. O yüzden şimdi saçma sapan tavırlarına eyvallah edeceğimi sanmıyorsun değil mi? Ben gidiyorum.” O arada kendisi için hazırlanmış çalışma masasının önüne gitti. Kendisine ait olan bir iki parça eşyayı, not defterlerini ve kalemlerini aldı. Kapıya gittiğinde arkasını dönmeden sesini de yükselterek, “Pisliğinde boğul.” dedi ve çıktı.
Yemek daveti için hazırlanırken madalyonuna uyacak bir elbise seçmişti. Yemek için beklenenler gelmeden önce hafta sonu için yaptığı daveti kabul etmediği için Teoman çok sinirlenmişti. Azra, onun takıntılı halinin tadını çıkartmaya başlamıştı. “Hiç boşa yorma kendini. Yaşlısın, kalp malp bir de bununla uğraşmayayım.”
“Ne diyorsun sen? Gayet sağlıklıyım ben.” Sesi o kadar sertti ki Azra gülmemek için kendini zor tuttu. “Biliyorum ama bu kadar gereksiz sinir hasta edecek seni.”
“Nihayet. İyisin değil mi?”
“İyiyim. İzleyebiliyor musunuz? O kadar basit bir kalemin içinde öyle bir şey beklemedikleri için bakmadılar bile.”
“Evet, izliyoruz. Kamera kaydını engelleyemiyorlar. Telefonları aldıkları için başka kayıt yöntemi düşünmemiş olabilirler. O kadar aramaya kimsenin niyetlenmeyeceğini sanmışlardır. Ben bile inanamadım. Teknolojinin geldiği nokta. Bırak şimdi kalemi, sen nasılsın?”
