KORKUTAN MİRAS 12. Bölüm

Akşam iş çıkışına yakın Mine’nin telefonu çaldı. Bora arıyordu. Akşam için bir yerlere takılalım, biraz laflarız diyordu. Sedef’e bakan Mine ondan olumlu yanıt alınca kabul etti.   

Babasına haber vermek üzere telefonu kaldırdığında kapıları çalındı ve içeri Yiğit girdi. Yanında onun boylarında ve yaşlarında kumral saçlı bir erkek ile Ayça Buldan duruyordu. Ayça'nın yüzündeki aşırı gülümseme Sedef'in dikkatinden kaçmamıştı. Bu adam keyfini yerine getirmiş gibiydi.

Günlerdir şirket içinde farklı bölümlerde elemanlarla görüşen genç kadının işini çok iyi bildiği ve personelin nelere ihtiyaç duyduğunu kavradığını düşünüyordu. Yine de yüzündeki bu ifadeye ilk kez şahit oluyordu. Bakışlarını bunu sağlayan erkeğe çevirdiğinde genç kadının neden böyle parladığını anladı. Yiğit çok yakışıklıydı. Gerçek bir çekim gücü vardı. Ama yanındaki erkek ondan da yakışıklı ve çekiciydi. Üstelik kendilerinden tarafa bakarken yüzünde oluşan gülümseme bu çekiciliği arttırmış gibiydi. Koyu kahverengi saçları, buğday teni ve sarı olamayacağını düşündüren açık renk gözleri vardı. Kesin uzaktan göz rengini yanlış gördüğünü düşünmüştü Sedef. O bu genç adamı süzerken kardeşi çoktan elini uzatıp tanışmıştı. Sıra kendisine geldiğinde tüm düşüncelerinden uzak, sakin bir sesle adını söyleyip elini uzatmıştı.  

Yiğit ortamda olanları fark etmemiş gibi, “Kusura bakmayın, çıkmadan yakalamak istedim sizleri. Yeni eğitim politikamızın gerçek mimarı Fırat Çetin ile tanışmanızı istedim. Ayça ile başladığımız çalışmaları artık daha detaylı yürüteceğiz. Önümüzdeki haftadan itibaren birlikte çalışıp programları hazırlayacağız. Sizlerin de kendi bölümleriniz için önerileriniz olabilir.” Yiğit bunları söylerken Fırat Çetin kızlar arasındaki benzerliği hayretle inceliyordu. Sersemlemişti. Ayça çok benzediklerini defalarca söylemiş ama bu kadarını asla tahmin etmemişti.  

“Sizleri ayırt etmenin güç olduğuna dair o kadar çok şey duydum ki. Ama inanın hepsini şehir efsanesi sanıyordum. Meğer az bile anlatmışlar.” Konuşurken sağ elini kumral saçlarının arasından geçirince sarı sandığı gözlerin harika bir bal rengi olduğunu gördü Sedef. Konuşurken gülümsediği için sert yüz hatları yumuşamış gibiydi. Biraz fazla sert hatlara sahipti. Sedef, o yüz hatlarından hoşlandığını fark edip gülümserken Mine de "Şehir efsanesi tanımını sevdim." dedi.

   

Yiğit ikilinin konuşmasını dinlerken Mine’nin biraz fazla sıcak gülümsediğini görünce içinde uyanan duyguları bastırmaya çalıştı. Ne ilk ne son olacaktı bu. Mine, yakışıklı bir erkekle tanışırken ya da konuşurken her seferinde böyle hissediyordu. Artık kabulleniyordu. Ona olan duyguları gelip geçici değildi. Aksine her geçen gün biraz daha derinleşiyor, biraz daha can yakıcı oluyordu. Oysa artık kendi işlerine bakmalı, hedefine odaklanmalıydı. Patronun kızına... Hayır ‘patronun kendisine’ aşık olmak çok da akıllıca değildi. Necdet Bey kadar yetkili sayılırdı kızlar. Bu durumda onlar da patronuydu. İlişkileri patron çalışan ilişkisinde olmasa da gerçek buydu.

  

“Siz çıkıyor muydunuz?” diye sorup ikilinin konuşmasını kesti. Hem bu gereksiz samimiyeti sonlandırmış hem de onların işlerini engellememek için böyle davranıyormuş havasını yaratmıştı.  

 Fırat da durumu anlayıp hemen uzaklaşmıştı. “Sizleri tutmayalım, nasılsa artık uzun süre şirkette olacağım. Yine görüşür, konuşuruz. Derslerimize de bekleriz.” dedi. Genç kızların olumlu yanıtlarından sonra izin isteyip odadan çıktılar. 

Ayça ile Fırat kapıdan çıkarken Sedef, Fırat’ın yardımcısının kolunu dirseğinden tuttuğunu görüp öylece kaldı. İkisi arasında bir ilişki olabilirdi. En iyisi biraz dikkatli izlemek, diye düşünürken çantasına tabletini atıp ceketini almak için askıya döndü. Bunları yaparken arkasında olanların farkında değildi.

  

Mine çoktan çıkmıştı bile odadan. Yiğit onun acelesini görüp, Fırat’ın peşinden gittiğini düşünmeye başlamıştı. Sedef onun açık kapıya bakışını görüp gülümseyerek, “Bora’yı hatırlıyorsun değil mi? Onunla buluşacağız, tekneyle açılacağız. O yüzden acele ediyoruz.” dedi.  

“Bora? Ah Bora Taşkan! Şu mirasyedi!” Birden rahatlamıştı. Bora ilk zamanlar biraz başını ağrıtmış ama tanıyınca zararsız olduğuna karar vermişti. Her an değişen çevresi, umarsız hareketleri ve çılgın gibi harcadığı paraları ile belli bir sınıfın yakından tanıdığı bir karakterdi. Dışarıdan bakınca çok rahat görüntü verse de Yiğit onun aslında iyi eğitimli olduğunu ve kızlara da gerçek bir arkadaş olarak yaklaştığını biliyordu.

  

“Ayıp, öyle şeyler söylenmez. Çocuk daha okulu bitirmeden babası öldüyse kabahat onun mu? Biraz tecrübesi olsa şimdiye kadar çoktan toparlanırdı.”  

“Sedef, sen de ben de biliyoruz o çocuğun tek tecrübesi kızlar üstüne.”  

"Evet ama gerçekten şirketin başındakiler çok iyi idare ediyor. O da babası gibi genç yaşta ölebilirim diyor ve hayatını yaşıyor." 

"Tama, tamam yine toz kondurmayın siz ona hanımefendi. İyi eğlenceler! Dikkatli olun içip hepinizi denize dökmesin." 

"Kaptanını alır yanına, kendi kullanmayacak kadar tembel." Son kelimeyi söylediği an Yiğit'in ne kadar haklı olduğunu anlayıp küçük bir kahkaha attı. Yiğit ellerini kaldırmış, "Ben demedim, sen dedin" diyordu kahkaha ile gülerken. Onlar içeride kahkahalarla konuşurken kapının dışında Fırat ve Ayça bekliyordu. Mine gözükmüyordu ama yakınlarda olup bu sesleri duyduğundan emindi, Sedef. Yüzünü görmeyi çok istiyordu. Bir de Fırat'ın yüzünü merak ediyordu. 

Yiğit, sevmese de Bora'yı zararsız buluyordu. Yakışıklı, kültürlü ve gerçekten zengin biriydi, Bora. Kızların yakın arkadaşıydı ve hala onları ayrıt etmekte güçlük çekiyordu. Kendini Bora karşısında her zaman bir sıfır önde görmesinin nedeniydi bu.  İkizlerin arkasından bakarken Mine’nin yüzündeki mutlu ifadeyi yeniden anımsadı. Bu Bora ile buluşacakları için miydi, Fırat ile tanıştıkları için mi? Orada tanışma ihtimali olan, hatta önceden tanıştığı birilerinin olacağını bildiği için miydi? Soruların hiç birinin yanıtı yoktu. Az önceki gülümseyen adam yerini kendini yiyene bırakmıştı. Sinirle oda kapısının önünde kendisini bekleyen ikiliye döndü. "Benim odama geçelim." 

  

Kapıyı açıp içeriye buyur ettikten sonra ceketini çıkartıp dilsiz uşağa astı. Sonra da yerine oturup içecek taleplerini sordu. Hemen ardından Fırat’ın, “O kızların birbirinden ayırt edilmesi mümkün mü? Bir iz, bir işaret var mı? İlk bakışta kopya gibi duruyorlar.” demesi ile siniri biraz yatıştı.  

“Bariz hiç bir işaret, iz ya da değişiklik bulamazsınız. O yüzden ayırt etmek çok güç.”  

“Karıştırdığınızda kızıyorlar mı?”  

“Kızmak mı? Onların en büyük oyunu bu. Eğer canları sıkkınsa sizinle de uğraşmak isterlerse aynı anda üç beş kez yer değiştirirler ve neye uğradığınızı şaşırırsınız. İlk zamanlar şirkette yaka kartı ile dolaşmalarını istemiştik. Çünkü sık sık aynı kıyafetleri giyip öyle geliyorlardı.”  

Fırat, bıyık altından gülümsedi. ‘Bu kızlarla çok eğleneceğiz.’

*****

   

Asansörde kızlar gülümsüyordu. Sedef, Mine’ye sordu, “Sen neye gülüyorsun?”  

“Şu Fırat Beyin bize bakışlarını anımsadıkça gülmeden duramıyorum. Sen sanki başka şeye mi gülüyorsun?” 

Yiğit ile olan kısmı yok saymayı tercih ediyordu. Gülüp eğlenecek kafasına takmayacaktı. Sedef de kardeşinin ruh haline hemen uyum sağlayıp yanıtladı. “Bunca yıldır aynı tepkileri görüyoruz hala komik geliyor.”  

“Eminim Yiğit’e soruyordur, ‘Nasıl ayırıyorsunuz?’ o da yanıt veriyordur, ‘Ayıramıyoruz, hep karışıyorlar’”  

Sedef minik bir tebessümle yanıtladı kopyasını, “Yiğit bizi ayırıyor! Yine mi aynı şeyleri konuşacağız?” Mine’nin şu aralar en çok bu konuya takılıyor olması Sedef’i eğlendiriyordu.  

“Hayır ayıramıyor! Ya da daha doğrusu seni tanıyor!” Yine tırnaklarını çıkartmıştı genç kız. Sedef, az önceki huzurlu ortamı bozduğu için kendine kızdı. Ama kardeşinin boşu boşuna üzülmesine de gönlü elvermiyordu.

  

“Yani, beni tanıdığı için sen olmadığımı anlıyor öyle mi? Mineciğim, ya seni tanıyor ve ben olmadığını anlıyorsa?”  

“Hiç sanmıyorum.”  

Mine, aslında son bir yıldır Yiğit konusunda böyle takıntılı bir hale geldiğini biliyordu. İlk başlarda önemsememiş, yakışıklı bir erkek ve bizlere ilgi göstermiyor, ben de o yüzden üstüne düşüyorum demişti ama aradan geçen süre yanıldığını kanıtlamıştı. Bu süre boyunca çoğu zaman 'Sedef ile ilgileniyor, beni görmüyor' diye düşünmüştü. Çünkü ne zaman aynı ortamda bulunsalar mutlaka ilk önce Sedef ile konuşuyor, hatta çoğu zaman Mine ile konuşma gereği duymuyordu. İşte tüm bunlar Mine’nin kafasını karıştırıyordu.

Korumalar, iskeleye ulaştıklarında, arkalarında olacaklarını söyleyip kızları tekneye doğru götürdü.

“Bora’nın korumaları vardır. Rahat olun.”

“Üzgünüm ama babanız aksi emir vermediği sürece takipteyiz. İyi eğlenceler.” Her adımlarının izlendiğini biliyordu kızlar. Yıllardır yakın korumalar ile yaşıyorlardı. Özel hayatlarının bile onlar tarafından bir şekilde takip ediliyor olduğunu bilmek rahatsız edici olsa da alıştıkları bir durumdu. Onlar gerekmedikçe duymaz, görmez, konuşmazdı.

Yata yaklaştıklarında kendilerinden önce gelenlerin çoktan eğlenmeye başladıkları görülmüştü. Kadehler ellerde, kahkahalar ve sohbetler birbirine karışıyordu. Çoğu tanıdık olan kalabalığın yanlarına ulaşmaları için önlerindeki grubun tekneye binmesini bekliyorlardı. O sırada yanlarına bir çiçekçi yaklaştı.

“İyi akşamlar, Mine ve Sedef Hanım mı?”

“Evet, biziz.” derken güvenliği gözleri ile aradı Sedef. Güvenliğin başı ile onaylamasıyla rahatladı. kontrolden geçmiş olduğunu anlayınca durup ikisine de uzatılan birer tane kırmızı gülü aldılar.

“Bu güller kimden?”

“Bilgim yok hanımefendi.”

Kızlar, çiçeklerin üzerinde kart aramış, bulamayınca Bora’nın kızlara jest yaptığını düşünmüşlerdi. Geçen gün Mine’ye gelen çiçek de belki Bora’nın işiydi! Unutmazsak soralım, dedi Sedef ve yata geçişi kolaylaştıran iskelenin üstünde yürümeye başladı.

Bora’nın yatındaki buluşma, eski dostların görülmesi, kulüplerdeki karanlık, yüksek ses ve aşırı kalabalıktan sonra çok iyi gelmişti kızlara. Son zamanlarda gece hayatlarında azalma olduğunu onlar da fark ediyordu. İşleri, sorumlulukları arttıkça hayatlarında yeni düzenlemeler olmuş ve buna farkında olmadan uyum sağlamışlardı.

Gecenin en keyifli yanı elbette Jale ve Banu’nun da orada olup bol bol konuşmalarıydı. İkizleri en çok üzen, bu iki çocukluk arkadaşını daha az görüyor olmaktı. Gecenin henüz başlarında bile çok daha iyi hissettikleri için Bora’ya teşekkür ettiler. Bu davet sayesinde sıkıntılı toplantıların, kötü giden görüşmelerin ve kafa karışıklığının dağılmış olması moral vericiydi. En azından tüm dertler birkaç saat düşünülmemişti

İnerken, güzel gece ve güller için teşekkür edince aldıkları yanıt şaşırttı.

“Ne gülü?”

Ellerindeki kırmızı gülü gösterdi Sedef. “Tekneye binerken verilen güllerden bahsediyorum. Senden değil miydi?” O sırada diğer veda eden kadınların ellerine bakmaya başlamıştı. Kimsede gül yoktu!

“Benden olsa teknede verirdim, ayrıca iyi fikirmiş. bir dahaki toplantıda tüm güzel kadınlara çiçek vereyim.”

“Gerek yok, zaten seninle olmak keyifli vakit geçirmek demek. İyi geceler.”

Yalının iskelesine inerken güvenliklerin takip eden teknesi de iskeleye yanaştı.

O güllerin kimden geldiğini araştırmalarını istemek o an akıllarında olsa da gecenin o vaktinde söylenecek şey değildi. Sapığın ya da hayranın kimin peşinde olduğunu da niyetini de anlamamışlardı ama her gittikleri yere çiçek yollaması tuhaf olmaya başlamıştı.

*****

Kızlar üç günlük tatil koparttıkları için mutlu mesut Roma uçağındaydılar.

Endonezya planları yeniden ertelenmişti. Bunu fırsat bilen ikizler iki günlük plan yapıp hafta sonunu arkadaşları ile Roma’da geçirmek istemişti. Esra’nın da gelmesi için çok ısrar etmişlerdi ama genç kadın kendini tatil yapacak havada hissetmediğini söylemiş ve daveti kabul etmemişti.  

Necdet Söğüt, her fırsatta küçük kaçamak tatiller yapmayı severdi. Kızların da bunaldığını hissetmiş cuma gününü kullanmalarını önermişti. İkizlerin bu teklifi ikiletmeden plan yapmasını gülerek izlemiş sonra da işlerine dalmıştı.  

  

Bir saat sonra kızların perşembe akşamı için uçak biletleri alınmış, cuma gününün tüm planları değiştirilmişti. Üç günü dolu dolu değerlendirmek için orada yaşayan arkadaşlarından Birsen ile İtalyan eşi Roberto’yu aradılar. İkili hem güzel bir tur ayarlamış hem de akşamları gidecekleri eğlence yerleri için planlar yapmıştı. Birsen, planların bir yerlerine oldukça uzun alışveriş saatleri de eklemişti.

Havaalanından eve kadar tüm planı dinlemişler, yarı İtalyanca, yarı İngilizce konuşan Roberto’yu ile çözebilmişlerdi.  

  

Cuma gününü güzel bir kahvaltı ile açmışlardı. Roberto çalıştığı için sadece Birsen vardı yanlarında. Bol bol konuşarak geçen ilk saatlerden sonra günü alışveriş ile doldurdular.  

Öğleden sonra Sedef’in telefonu çalarken uzaktan Roberto’da görülmüştü. Önce eşini öpen yakışıklı İtalyan, Sedef’in telefonda olduğunu görünce önce Mine’ye sarıldı. 

“Efendim, Yiğit?” derken Mine’nin dikkat kesildiğini fark edince gülmesini gizledi. Roberto da o sırada Mine’ye İngilizce iltifatlar sıralıyordu. Ve bunların telefondan duyulması çok normaldi. Tipik bir İtalyan olan genç adam hem yüksek sesle hem de abartılı hareketlerle konuşurken Sedef de telefonda duraksayan Yiğit’in konuşmasını bekliyordu.  

“Rahatsız ettim sanırım arkadaşlarınızla birliktesiniz.” 

“Ah o Roberto, Mine ile konuşuyor. Hayırdır, neden aradın? Ters giden bir şey mi var?” 

“Yok, sadece bulamadığım bir dosyayı neyin altına sakladın onu soracaktım. Tüm bilgisayarını karıştırmak istemedim. Mermer ocaklarının devri ile ilgili dosyayı soruyorum.” 

“Bitmemiş işler dosyasındadır.” 

“Tamam, size iyi eğlenceler.” 

“Ne o kıskanmış gibisin?” 

“O adamın nesini kıskanacağım? Yok öyle bir şey.” derken bile sesinde kıskançlığını duyabiliyordu Sedef. 

“Ben tatili kast etmiştim. Biz tatil yaparken çalışıyor olmak seni biraz bozmuş. Tamam bak sonra da sen kaçamak yaparsın ben idare ederim işleri.” 

Telefonun ucundaki adamın derin bir nefes alıp kendini toparladığını fark etti.

“Tamam, ben de bir iki gün kaçabilirim bir yerlere. Size iyi eğlenceler.” 

Yiğit bir an önce telefonu kapatmak istiyordu. Sedef ise küçük oyununa son noktayı koymak istiyordu. “Birsen’ciğim, kocana söyle bu kadar yüksek sesle konuşmasın. Ne konuştuğumu anlamıyorum. Ah pardon Yiğit, Roberto yüzünden son söylediğini duyamadım. Karısı onu susturdu. Ne demiştin?” 

“Önemli değil. İyi eğlenin.” Bu kez sesi biraz rahatlamıştı. Sedef’in kendisini yokladığını anlayınca gülümsemişti bile. Sedef de onun sesindeki rahatlamayı anlamış, kapatırken “Hadi artık rahatça çalış.” diye takılmıştı.

Sedef, Yiğit ile bu konuyu açıkça hiç konuşmasa da son zamanlarda sık sık yoklama çeken cümleler kurmuş ve her seferinde genç adamı tuzağına düşürmüştü. Yiğit de bu tuzakların biraz geç farkına varsa da her seferinde biraz daha hoşnut kalarak konuşmaları noktalıyordu. “Emin olabilirsin. Dikkatli olun.”

Birsen, Mine’nin ve Sedef’in bakışmalarından şüphelenip her şeyi on dakika içinde ağızlarından almıştı. “Ahhaaa demek ki ikizlerin arasına ancak bir erkek girebilirmiş. Mine’ciğim, bunca yıllık tecrübem diyor ki, bu adam seni arayamayacağını üşündüğü için Sedef’i aramış. Hem de çok sudan bir bahane ile. Senin Roberto ile konuşmana bozulmuş ve bunu da saklayamamış. Bu da Sedef tarafından kurulan tuzakla ortaya çıkmış. Demek ki neymiş... bu olayda Sedef ile Yiğit arasında bir yakınlık yokmuş. Yani varmış da bu sadece iş içinmiş...E güzelmiş. Ama bana bak bu çocuğun senin paranda gözü olmasın. Genel müdür olabilir ama kızlardan birini alayım, şirkete ortak olayım falan demesin sakın?” 

“Birsen sağ ol, bir paramda gözü olma olasılığı yoktu aklımda onu da soktun. Tamam oldu.” Derin bir nefes alıp, “Güzelim, ailesi zengin. Tamam babam kadar değil ama zenginler.” 

“Bak kendin diyorsun baban kadar zengin değilse sen iyi bir yemsin.” 

Tüm bu konuşmayı dinleyen Sedef ile Roberto sonunda Birsen’i susturmaya karar verdiler. Çünkü Mine gerçekten bozuluyordu.

  

“Yiğit zaten şirkette hissesi olan biri. Her sene kar payı ya da şirket hissesi arasında karar vermeleri gerekir. Genelde çalışanlar nakit para yerine farklı şirketlerden küçük paylar alırlar. Yiğit de böyle böyle küçük ortak statüsüne erişti. Ve bir gerçek var. Bunca zamandır şirkette ama hiç bir zaman bizlere yakınlık gösterip bir ilişki arayışında olmadı.” 

“Peki, kabul, ama şimdi bir şeyler var diyorsunuz değil mi? Üstelik sizleri hiç karıştırmıyor ve devamlı Mine’den kaçarak ilgiyi üstünde tutuyor. Neler değişti acaba şirkette?” 

Böyle bakıldığında çok da mantıksız değildi Birsen’in söyledikleri. Sedef, Yiğit’e oyun oynuyorum derken acaba onun oyununun bir parçası olup kardeşini tuzağa mı çekiyordu? Aklından geçenlerden hiç hoşlanmamıştı. O Yiğit’e güveniyordu.

“Of Birsen, ne değişecek? Mine son zamanlarda adama yiyecek gibi bakmaya başladığı için o da ilgi gösteriyor bence. Bak Mine ilgiyi kessin adam dönüp gider.” 

Cümleleri ile olayı biraz hafifletmesi mi gerekecekti? Galiba kimin neye niyeti var anlamak için süre gerekiyordu. Etraflarında genelde kendi denklerinde arkadaşları olduğu için ‘kimin paramda gözü var’ gibi düşüncelere çok takılmazlardı. Zaten, aileler genelde birbirleri ile akrabalık oluşturduğundan, büyüyen sermayeler hiç kimseyi şaşırtmazdı. Birsen de böyle bir ailenin kızıydı.

“Belki de sana yönelir, olamaz mı?”

Birsen, Mine’nin kızdığını anladığı için onunla uğraşmaya başlamıştı. Sedef onun ne yapmak istediğini anlayınca ciddi bir yüzle, “Denemek lazım.” diye iyice damarına bastı. Mine, elindeki su bardağının dibinde kalan iki üç damlayı kardeşine savurunca hepsi kahkahalarla gülmeye başladı.  

Roberto’nun İtalyanca söylediği sözleri karısı gülerek kızlara çevirdi... “Aşk, çoktan kalbe yerleşmiş, kovsanız da gitmez” 

  

Cuma akşamı yemek sonrası güzel bir gece kulübüne giden dörtlü sabaha karşı eğlenceyi noktaladı. Cumartesi geç edilen kahvaltı sonrası yine küçük çaplı alışverişler, aralarda kısa kahve molaları, akşamüstü bu kez pizza ile karın doyuruldu.

  

“İtalyanlar duymasın ama biz bu pizzayı onlardan iyi yapıyoruz.”

Mine bunu her pizza yediğinde söylerdi. Hem bol çeşit hem de güzel hamurlar ile yapılan pizzaları bilen Birsen de ona katıldı. “Burada çeşit de az, lezzet de bizimkilerin yaptığı gibi değil. Yine de kimse duymasın çok bozuluyorlar.”

Yemekleri bittikten sonra üçü kızların oteline döndü. Üstlerini değiştirip lobiye inecekler ve orada Roberto ve iki arkadaşı ile buluşacaklardı. Çöpçatanlık yapmaya niyetli olan Roberto herkesin dönüp ikinci kez baktığı iki yakışıklı ile gelmişti otele. 

“Mine, Yiğit’i anımsıyor musun?” 

Gözlerindeki şaşkın ve soru dolu ifadelerle döndü Birsen’e. “Elbette, neden sordun?” 

“Gözlerini alamadın adamlardan.” 

“Birsenciğim, güzele bakmak sevaptır deriz. Sen uzun süredir buradasın unutmuşsun bizim atasözlerimizi.” 

“Ne bileyim, ağzının suyu akınca belki de Yiğit o kadar önemli değildir, demiştim.” 

“Abartma canım, bunlar sadece güzel birer manzara olabilir. Şu akşamı güzelliklere bakarak geçirelim dedim. Hem Roberto o kadar plan yapıp getirmiş, ilgilenmeyelim mi?” 

Aslında adamlar gerçekten yakışıklıydı ama ikisi de bunun o kadar farkındaydı ki tavırları kızları rahatsız etmeye başlamıştı. Etraflarında bir sürü kadın vardı ve çoğu iki hatta üçüne göz süzüyordu. Birsen sonunda Roberto’nun koluna girince ikizler kahkaha ile gülmeye başladılar. “Kaptıracaksın dikkatli ol.” 

“Gözlerini oyarım onların.” 

Bulundukları mekanın gürültüsünden telefonunun sesini geç duyan Sedef nihayet eline aldığında Esra’nın aradığını görüp hemen açtı.  

“Ah canım keşke sen de burada olsaydın...” derken hıçkırığı duydu.  

“Esra? Ne var ne oldu? İyi misin sen?” 

 “Hayır, değilim.”  

“Esra, neyin var?”  

 "Necdet..."