2D AŞK - Tek Bölüm

2D AŞK

Vitrine o kadar uzun süredir ve o kadar sık bakıyordu ki artık içerideki satıcılar tanıyor ve ilk günlerin ‘buyurun içeri girin, size satacak şeyi biz buluruz’ ifadeleri, ‘bir şey almayacaksan ikile’ ifadesine dönmüştü.

Belki bir senedir o vitrindeki muhteşem makinelerin geliş gidişlerini izliyordu. Markalar modeller değişiyor ve her yeni modelle fiyat etiketleri ‘sen bu rakamı bir kerede okuyabilir misin?’ sorusu haykırıyordu sanki.

İşte dün internette araştırırken gördüğü alamet-i farika bugün vitrinden göz kırpıyordu. Tabii ne bilsin cebindeki paranın ay sonunu zor getirdiğini! Daha yeni kadife koltuğuna konduğu için diğerleri söylememiştir, Medine dilencisi ile kasap kedisi arasında bir yerlerde olduğunu. Öğrenince onun da kendisine pas vermeyeceğinden emindi ama bu onun hayran bakışlarla gözlerini dikmesine engel değildi.

İçeride iki kişi vardı. Ne keyifle bakıyorlardı merceklere. O objektifler ile ne güzel fotoğraflar çekeceklerdi kim bilir.

Güzel fotoğraflar!

Kendisi de çok güzel fotoğraflar çekiyordu. Elindeki babadan kalma makine ile çektiği resimler ile ucuz dijital makinesi ile çektiği resimler aynı olmasa da kurstaki eğitmeni ‘Sen dünyaya başka açıdan bakabilenlerdensin. Her fotoğrafta bir hikayen var.’ demişti. Tabii hemen ertesi çalışmada kendini bu sözlere kaptırıp hikayeler bulmaya çalışması berbat resimler çekmesine neden olmuştu. Övülmeye gelmeyecek bir karakteri olduğunu fotoğraflarına yorum yapılırken anlamıştı. Eline ilk kez makine alıp kuşu böceği çekenlerden farkı kalmamıştı.

Kurstaki arkadaşlarının dobra eleştirileri ve hamile eğitmenin ‘Sanırım aklın başka yerdeydi’ yorumunda saklı olan ‘bunları çekmeye utanmadın mı?’ sorusu ile kendine gelmişti. Yine kendine dönmüş ve ışık, görüntü, hikaye gibi şeylere takılmadan deklanşöre basmaya başlamıştı. Bazen gölgeyi, bazen ışığı, bazen görüntünün uzak oluşundan, bazen de burnunun dibinde olmasından faydalanıp kendi hikayelerini yazmıştı.

Son ayıydı kursun. İyi bir fotoğrafçı olmak için ilk adımını atmıştı. Aynı zamanda son adım olacak gibiydi. Kirasını ödedikten sonra cebinde kalan para ile ancak geçiniyordu. İki odalı evin kışın ısınması yazın soğuması dertti. Ev sahibine mantolama yaptırmasını söylediğinde ‘ağzının ortasına terliği yersin’ ifadesi ile bakışını hiç unutmayacaktı. İlk ve son konuşmalarından sonra kendi tedbirlerini arttırmıştı.  Oturduğu odanın kuzeye bakan duvarına kitaplığını taşımıştı. Kalınlaşan duvarlar soğuğu kesmişti. Tabii o kadar kitap okundukları günlerin hatırına soğuğu hapsederken kendisine iyi niyetlerini yolluyor olabilirdi. İyi ki konuşamıyorlar sadece düşüncelerde geziyorlardı.

Çift camlı olduğunu bir kendi bilen pencerelerde had bilmez bir şekilde evi soğutuyordu. Hatta bir köşesi ‘sokaktakiler üşürken sen mahrum kalma’ diyor ve içeriye sağlam bir rüzgar üflüyordu. İyi ki zamanında babasının pencerelere sünger geçirdiğini görerek büyümüştü. Ucuz ama etkili çözüm ile en azından rüzgarla arkadaşlığı sokakta bırakmıştı.

En son çare olarak bir kalın, bir tül perde ile örtülü pencereleri bir kat daha kalın perde ile kapattı. Kornişler ve perde halkalarının birbirlerine hasret kalışlarını giderirken ‘iyi ki iki pencerem var’ diyordu. Perde takmayı seven insana Nobel Ödülü verilmeliydi. Nasılsa kimse çıkmaz ödül parası elde kalırdı.

Vitrine bakarken evindeki pencereye kadar nasıl kaymıştı düşünceleri?

Çünkü üşümüştü!

Kasım ayının ortasına gelmişlerdi. Ara sıra sulu kar atıştırıyordu. Üstündekiler bile koruyamıyorsa kuru ayaz var demekti. O zaman artık sıcak kurs binasına gitmesinin vakti gelmişti.

Hayranlıkla izlediği makinelere sessizce veda etti. Bir gün, uzak bir gün olsa bile, bir gün o makinelerden birini alacaktı. En iyisi gerekmiyordu. Biraz daha gelişmişine parası yetecekti. Kurs ücretsizdi ama çekilen resimlerin basılması, yapılan geziler gibi yan giderler kursu ücretli yapıyordu.  Aralık ayının son hafta sonu kursun da sonuydu.  Sertifikasını alacak, belki kendine bir gazetede iş bulabilecekti. Ya da bir dergide...

Asıl istediği oydu. Dergilerde doğa resimlerinin yayınlanması, koca makalenin yanındaki fotoğrafın altında adının küçücük yazılması… Evet bunu istiyordu. İsterlerse adının soyadının baş harflerini koysunlar ona yine de yetecekti.

Bu neredeyse kurstakilerin yarısının hayaliydi. Rakip çoktu. Dün mezun olanlar, yarın mezun olacaklar da rakipti. Yani şu ‘ekmek aslanın ağzında değil midesinde’ klişesi, ‘hazmetti, artık çıkışta’ olarak yenilenmek üzereydi. Piyasa doymuş, yeniler iş bulamaz olmuştu. O nedenle kendini geçindiren işine sırt dönemezdi, editör olarak çalışmaya devam edecekti. Belki önce serbest olarak bir iki yere fotoğraflarını yollardı. Belki bir gün resimlerine hikayeler yazar, onları öyle yayınlardı. Evde yaptığı gibi eğlenceli albümler hazırlayabilirdi.

Evet, bir süre buna odaklanmalıydı. Sonra birileri yeteneğini keşfederse… ölme eşeğim ölme!

Kurs binası Beyoğlu’nun her bir merdiveni bile onlarca fotoğrafa konu olacak güzellikte tarihi binalarından birindeydi. “Yuh bana, niye bugüne kadar bu binayı çekmedim?’ diye düşünerek merdivenleri çıkmaya başladı. Kursun başlamasına yarım saat vardı. Çay ocağında erkencilerle muhabbet edecek, aslında onların muhabbetini dinleyecek, niye beni sevmiyorlar sorusunu yanıtsız bırakacak, içini ısıtmak için iki çay içecek, tuvalete uğrayacak sonra da dersine girecekti.

Merdivenlerden inen güzel esmer kadına hayran hayran baktı. Oğlu olduğunu inkar etmeyen üç dört yaşlarında bir çocuk küçük adımlarla inmeye uğraşıyordu. Annesi de onun adımlarına uyum sağlıyordu. Çok güzel bir görüntüydü. Çocuk büyüdüğünde yakışıklı olacaktı. O siyah saçlar şimdiden ‘uzat elini karıştır’ diyordu. Kıvırcık bukleler ilk dikkati çeken yeri değildi. Güler yüzlü çocuğun iki yanağında da gamzesi vardı. Annesi gülümsemiş ama gamze gözükmemişti. ‘Şanslı hatun, kapmış gamzeli kocayı’ diye düşünüp basamakları bitirmeye niyetlendi.

Çay ocağında erkenciler toplanmış, hararetli bir şeyler konuşuyorlardı. ‘Kim anlatacak acaba? Onca emek boşa mı yani? Ah yazık!’ ifadelerinden bir şey anlamayınca atkısını açıp konuya dahil oldu.

“Selam, neler oluyor? Neye yazık?”

“Bizim eğitmeni iki gün önce hastaneye kaldırmışlar.”

“Eyvah! Bebek?”

“İyiymiş. Doğuma kadar gözetimde kalacakmış.”

“Bizim için kötü ama umarım anne ve bebek için iyi olur.”

“Olacaktır. Bugün ders boş olabilir. İki günde gönüllü birini bulmaları zor.”

“Kimse gelmezse önceden öğrendiklerimizi tekrarlarız. Ya da dağılır evlere gideriz.”

“Ya da ders yaparız.”

Arkadan gelen tanımadığı seslerden hoşlanmazdı. Tanıdığı seslerden de hoşlanmazdı. ‘seni duydum ve al sana bu da kapak olsun’ ifadesi yüklü her cümle rahatsız ederdi. Hele bir de ukala tonlarla yüklü erkek sesiyse daha çok rahatsız ederdi.

“Onun için buradayız.” Derken, bize ukalalık etme, biz de ukalayız, demişti.

“Güzel.” Diyen sesin sahibini görmek için hafifçe arkasını döndü. Ama biraz gecikmişti. Adam diğer tarafından yürümüş, çay ocağı denilen ama aslında makine çayı veren elektrikli aletin yanına yürümüştü bile. Siyah dalgalı saçlarla kaplı bir baş, lacivert bir takım elbise, yürüyüşe ahenk katan lacivert mokasen ayakkabılar gözüküyordu. Kulakları biraz kızarmış mıydı? Bere takıp saçlarını saklamak istememiştir, iyi olmuş donmuş kulakları, diye düşünüp çayından bir yudum aldı.

Bere takmayı kendine yakıştıramamış adam çayını aldıktan sonra orada oturanlara dönüp kaliteli takım elbisesinin pantolon kısmını lekelemeye aldırmadan, kaliteli kumaşın içindeki kalitesi bilinmeyen poposunu masaya yasladı. Pek rahat gözüküyordu. Biraz da ukala bir havası vardı. Boynunda bağlanmamış kravatı ile şu an en olmayacak yerde olduğu belliydi. Birinin yatağından çıkıp koşturarak gelmiş gibiydi. Yani en azından o dağınık saçlar ve bağlanmamış kravat veriyordu o havayı. Tabii yüzündeki seksi gülüş, mutlu ifade ve aslında fotoğraflamalara doyulmayacak hatların da etkisi vardı elbette.

Derin düşüncelerinin birazdan sapıklık boyutuna ulaşacağını anlayınca kendini ortama zorla ışınladı. Bir şeyler söylüyordu fotoğraflanası güzellikteki dudaklar…

“Bana sınıfın on beş kişi olduğu söylendi. Sanırım henüz gelmemiş olanlar var. Ben kurs sonuna kadar sizlerle ders yapacak olan yeni eğitmenim.” diye kendini tanıttı. Adını vermemişti. Derse saklıyordu galiba.

Biri hemen atıldı, “Evet henüz gelmeyenler var. Biz işten daha erken çıkan grubuz. Onlar da yarım saate kadar burada olur.” Sesi biraz ‘beni görün, size çok yardımcı olurum, kim çalışkan kim tembel ispiyonlarım’ kıvamındaydı. Zaten tipik yalakalardandı. Gelemeyen eğitmene de her fotoğraf slaytından sonra büyük övgüler yağdırırdı. Oysa her resmin aynı başarıyı yakalaması olası bile değildi.

Ocağa yaslanmış popoya en uzak noktada oturduğu için duymayacağından emin bir sesle, “Adını söylemeye tenezzül etmeyecek mi?” diye mırıldandı. Yanında oturan başını çevirip “Tanımadığını söylemeyeceksin değil mi?”

“Sen tanıyor musun?”

“Bence sen fotoğrafa meraklıyım deme.”

‘Aman sen tanıyorsun da ne oluyor, çektiğin fotoğrafları gördük’ diyemedi. Düşünmekle yetindi. Diline gelen her şeyi hemen söylememeyi öğrenmişti. Yok, daha öğrenmeye çalışıyordu. En azından çabalıyordu.

Tanıyor muydu gerçekten? Alıcı gözü ile baktı. Zaten uzun zamandır alıcı gözü ile bakıyordu. Yine de tanımak için baktı.

Sadece gözler tanıdık geldi. İyi ama bu kadar yakışıklı adamların sadece gözlerini anımsamak hakaret değil miydi?

O düşünürken çayı soğumuş, beklenen diğer kursiyerler gelmiş ve herkes hareketlenip sınıf olarak kullanılan odaya yönelmişti.

Yüksek tavanlı binanın kalın taş duvarları dışarının soğuğunu içeri taşımıyordu. Kaloriferler de kendini aşacak bir güçle ısıtıyordu. Sıcacık ortam herkesi mayıştırmaya niyetliydi ama o heyula gibi adamı dinlemek varken kim mayışırdı?

Aralıksız adama yürüdüğünü fark etti. Sonra da bu tamlamayı düşündü. Adama yürümek? Bu nasıl bir ifadeydi? Aslında derdini çok rahat anlatan ama dil kurallarına uymayan bir tamlama değil miydi? Ah şu gençler her şeyi hızlıca yayıyor, herkesin diline yerleştiriyordu.

“Bana bugüne kadar olan eğitimi kısaca anlattılar. Bir ay boyunca birlikte çalışacağız. O nedenle önce kendinizi yetersiz hissettiğiniz konular varsa bunları söyleyin bugün onların üzerinden geçip sonra yeni konulara giriş yapalım.”

Hemen kalkan ellere hayretle baktı. Madem bu kadar çok anlamayan vardı niye önceki eğitmene sormamışlardı? Kesin iyi bildikleri konularda öyle sorular soracaklar ki, ‘vay be bu soruyu soracak kadar konuya hakim öyle mi?’ diye düşündürüp göze gireceklerdi.

Kendi elinin de kalkmak üzere olduğunu anlayıp geri çekti. Ne soracaktı? Hiççççççç

İlk soru neredeyse ilk dersten beri işlenen pozlama üzerinden geldi. Derinlik nasıl kazandırılırmış, bilmem kaç enstantane ile ne elde edilirmiş… Yanılmamıştı işte. Bunu bilmeyecek ne vardı?

Ama adam ne bilsin? Önce Film hızı ile enstantane ayarlarının nasıl olması gerektiğini gösteren tabloyu açtı ve görüntüyü duvara verdi. Sonra da anlatmaya başladı.

“Film hızı 2 iken 1/1000 enstantaneyi seçerseniz nasıl bir görüntü elde edeceğinizi düşünüyorsunuz?”

‘Anlatmıyor, soru soruyor. İlginç. Bakalım ardından ne gelecek?’ düşüncelerini bölen soru soran kursiyerin yanıtı oldu.

“Işık yetersiz olacağı için asıl çekmek istediğim şeyin görüntüsü bozuk olacaktır.”

“Güzel. Peki, hareketli bir şeyi çekiyor olsaydınız?”

“Yüksek enstantane ile hareketi dondururdum.”

“Çok iyi.”

“Ya da uzun pozlandırma ile harekete farklı bir görüntü verebilirdim. Mesela denizin dalgalarına, akarsulara yaptığımız tül etkisi gibi.” Hay dilini… atlamıştı hemen. Ukala çok bilen sınıfın çalışkan öğrencisi kıvamında. Oysa susacaktı. Daha bu susmalar için çok çalışmalıydı.

“Bu daha da iyi. Siz bu etkiyi kullanmaya başladınız mı?” İlk kez direkt bakıyordu. Evet o gözleri kesin tanıyordu. Fotoğraf çeken birinin nasıl olur da yüz hafızası bu kadar kötü olur? Tanıması gerektiğini söyleyen ukalayı da unutmamıştı. Ama adam hala bakıyor ve yanıt bekliyordu.

“Evet, arkadaşım unuttu sanırım”

“Olabilir. Bazen en iyi bildiklerimizi de unutabiliyoruz.”

Kapağı alıp münasip şekilde kapattıktan sonra susma kararı aldı. Artık ne soru sorar ne de konuşurdu.

Dersin devamı, benzer iki üç soru ile geçti gitti.

Zaten kısıtlı olan sürenin bir saati böyle geçince kaybettiği vakte üzüldü. Tekrarlanmaya değer bir konu yoktu. En azından onun için yoktu. Kendisi de bir daha ağzını açmamış, elinin istemsiz kalkma çabalarını da bastırmıştı.

Herkes sınıf olarak kullanılan odadan çıktığında henüz yerinden kalkmamıştı. Elindeki telefona gelen mesaja yanıt vermeyi denedi. Mesaj gitmedi. Bu kez arkadaşını aramayı tercih etti.

“Selam tatlım, şimdi bitti kurs. Yok ya boş geçti sayılır. Gelince anlatırım. Mesaj yine gitmedi. Bu telefon beni bırak diyor ama yok önce makinemi alacağım, sonra telefonum değişecek. Tamam on dakikaya oradayım. Bak kimseye yan gözle falan bakıp benim sinirimi oynatma. Ağız tadıyla bir akşam geçirelim.”

“Sevgilinize benim ne kadar kötü eğitmen olduğumu mu anlatacaksınız?”

İşte yine aynı şey, arkadan gelen ses ve ‘seni duydum’ ukalalığı.

Sakince dönüp gülümsedi. “Sizin insanları gizlice dinlemek gibi bir alışkanlığınız mı var? Hem çıkmıştınız sınıftan şurada rahatça dedikodunuzu yapacaktım.”

“Kravatımı sandalyeye asmıştım unutmuşum. Bunun için özür dilemeli miyim?”

“Hayır, tabii ki de öyle bir şeye gerek yok. Ben sadece bana karşı koz kullanılmasından hoşlanmam.”

Sandalyedeki kravatını alıp boynuna asarken “Dersi neden beğenmedin? Anlatımım hızlı ya da karışık mıydı?”

“İnsanların konuşmalarını gizlice dinleyenler ya ne dendiğini anlamaz, ya da kendi haklarında kötü şeyler duyar derler ya, siz ikinciyi sansanız da ben birinciyi dedim.”

“Ne, ne anlamadım?”

“İşte bu, anlamadınız. Sizin ders anlatmanızı izlemedim. Çünkü ne hikmetse tüm sınıfın iki ay kadar önce öğrendiklerini unuttuğu ve tekrar sorduğu bir güne denk geldik. Bunda size kendilerini gösterme çabası varken sizi neyle suçlayacaktım? Kursiyerlerin sayesinde boşa geçen bir gün oldu.”

Gülümsedi. Lanet bir gülümseme yayıldı yüzüne ve iki yanakta da daha lanet gamzeler oluştu. O lanet kadının, lanet kocası bu olmalıydı. O la… yakışıklı çocuğun da babası. Belki de sadece bir rastlantıydı.

O düşüne dursun güzel gözleri hafızada kalan, fotoğrafı çekilesi dudakları olan lanet iki gamzeye sahip adam konuşmaya başlamıştı bile. “O zaman bu günü telafi edecek bir düzenleme yapmak daha doğru bir çözüm olabilir. Belki bundan sonraki dersleri on beşer dakika uzatırsak kaybı kapatırız.”

“Bana uyar ama diğerlerini bilemem.”

“Sorarız haftaya.”

“Sorarsınız. Beni karıştırmayın. Zaten sevmiyorlar, bir de bu yüzden nefretlerini kazanmayayım.”

“Senin gibi birini niye sevmiyorlar?”

“Haftaya anlarsınız.”

“Tamam, haftaya anlarım. Peki, bugün bir iki kez soru soracağını sandım ama sonra hep vazgeçtin. Şimdi o soruyu sorarsan bu dersi uzatma fikrinin senin yüzünden aklıma geldiğini kimseye söylemem.” Bu arada elinde iki ucunu çekiştirdiği kravatı bağlamaya niyetlenir gibiydi. Nedense üzerindeki pahalı takım ona hiç uymuyordu. Onu kotlarla, kargo pantolonlarla düşünmek daha doğru geliyordu. Üzerinde bol cepli bir yelek, boynunda bir iki makine ve başında şapka ya da bandana… Evet, bu adama bunlar yakışırdı. Üzerindeki de kötü durmuyordu ama bir olmamışlık hissi vardı.

“O kravatı bağlamadan buradan çıkamayacaksanız ben randevuma geç kalacağım.” Sanki adamı beklemesi gerekiyormuş gibi. ‘Çıkıp gitsene’ dedi kendine, yine dinlemedi kendini.

“Seni beklemeyecek erkeklerle fazla vakit kaybetme. Yeterince değer vermiyor demektir.”

“Siz, randevusuna geç kalanı hoş karşılıyor musunuz? Yoksa ‘nasılsa en az yarım saat geç gelir’ diyerek randevudan yirmi beş dakika sonra gidip uzun süre beklemiş gibi poz mu yapıyorsunuz?”

“Çok eğlencelisini biliyor musun?”

Yanıt vermemişti. Ya tutturmuştu ya da gerçekten eğlendirmişti.

“Aman ne güzel, siz eğlenin ben gidiyorum.”

“Bir şey sorabilir miyim?”

“Sorun…”

“Kravat bağlamayı biliyor musun?”

İşte bu… takım elbiseye alışkın birinin bunu bilmesi gerekirdi. Yanılmamıştı. Bu onun tarzı değildi.

Bir şey söylemeden bir adım uzaklıkta durdu, çekiştirilen uçları önce ince uç kısa olacak şekilde ayarladıktan sonra bağlamaya başladı. “Küçük mü, büyük mü?” diye sorarken bir hata yaptı ve başını kaldırıp o yakışıklı yüze yakından baktı. Hatırlayamadığı ismin, hatırlayamadığı yüzün, unutmadığı gözlerine bakarken bir an nefes almayı unuttu. Ne çok şeyi unutuyordu.

“Küçük” diyen sesin de kendi sesi gibi biraz şaşırmış olduğunu fark etti. Gereksiz yakınlığı çabuk bitirmek için çift düğümlü bağlamayı hızlıca bitirdi ve eserine bakmak için bir adım daha uzaklaştı. Böylece nefes de alabilecekti.

“Tamam işte. Şimdi şu içinde bulunduğunuz cendereye neden olan kişi ile buluşabilirsiniz.”

“Ödül töreni.”

“Tören mi?”

“Evet, ödül törenine gidiyorum. Bir saatim var ve bu arada ufaklığa hediyelerini seçmesi için oyuncakçıya götüreceğim. Sonra törene gidecek ve oradan da evime döneceğim. Yani evet cendere ama kötü de değil.”

“Ben de kız arkadaşımla buluşacağım.” Sormuş muydu? Niye açıklıyordu ki? Yine de söylediği için mutluydu. Rahatlık hissediyordu. Üstelik ‘ufaklık’ kısmına içinde büyük bir üzüntü oluşsa da…O yanakta yine gamzeler oluştuğuna göre duyduğuna gülümsemişti.

“Nerede?” diye soran sese istemsizce buluşacakları yerin adını verirken de rahattı. Sonra o fotoğraflanası dudaklardan bir soru daha döküldü, “Bana ders boyunca ne soracaktın? Neden sormadın?”

“Adını.”

“Ne?”

“Adını söylemedin. Ben hariç herkes tanıyordu sanırım ama lanet sınıf, onca soru sorarken bir kez bile adını söylemedi. Ve ben hala bilmiyorum. Yani aslında bir yerlerden tanıyorum ama bir türlü adını bulamıyorum.”

“Sen söylersen ben de söylerim.”

“Benim adımın önemi yok ki!”

“Kim dedi bunu?”

“Ben kursiyerim ve ders anında bir şekilde adımı öğrenirsin ama ben hala bilmiyorum.”

“Anlaşma bu, sen söylersen ben de söylerim.” O sırada cep telefonunu eline aldı. Titreyerek ‘bana bak, sana haberlerim var’ demiş olmalıydı.

“Hadi acele et, ufaklık hanın kapısında dükkan camlarını tekmelemeye başlamak üzereymiş.”

‘İşte yine ufaklık… yani ‘benim başım bağlı, o kadar baygın bakmana gerek yok’ açılımı ile kendini anlattın, tamam, senden uzak duracağım.’

“Öykü Karaca.”

“Engin Aslan”

“Aman Allahım… Haklıymış. Benim fotoğraf merakım deklanşöre basmakla sınırlı sanırım.”

“Neden?”

“Seni tanımadığımı anlayan biri böyle demişti.”

“Beni tanıman mı gerekiyormuş?”

“Ödüllü bir savaş muhabirini nasıl tanımam? İşte bu olmaması gereken bir şeymiş gerçekten.”

“Beni nasıl görüyordun?”

Ne kıyafeti, ne sakallı yüzü şu an gördüğüne benzemiyordu. O da tanıdığı Engin Aslan’ı anlattı.

“Seni hep sakallı gördüm. Yakışıyormuş ama bu da kötü değil. Genelde başında kamuflaj desenli bandanan olurdu, ki zaten öyle gezmen en doğrusu, yoksa çoktan hedef olurdun. Kargo pantolonunu anımsıyorum. Hep ceplerinin patlayacak kadar dolu olduğunu biliyorum.”

“Genelde yiyecek ya da su olur onlarda.”

“Tahmin etmiştim. Sırt çantanı ve kameralarını da anımsıyorum elbette. Muhteşem makinelerin var.”

“Teşekkürler.”

“Benim teşekkür etmem lazım. Bize bu kadar iyi bir fotoğrafçının ders verecek olması gerçek bir lütuf.”

Bunlar yağcılık diye düşünülmezdi değil mi? Kim olduğunu öğrendiğinden beri içinden onu övmek geliyordu. Aslında savaş fotoğrafları ilgi alanında değildi ama elbette bu onu tanımasına da mani değildi. Defalarca resimlerini incelemiş, o zor şartlarda, insanlıktan çıkmış ortamlarda nasıl olup da fotoğraf çekebilecek kadar kendine hakim olduğuna hep hayret etmişti.

Kısa bir an sonra aklında yine adamın ne kadar yakışıklı olduğu vardı. Böyle düşünceler artık doğru olmadığı için ‘ufaklık’ kelimesine sığındı. “Cam sesi duymuyoruz ama sizin ufaklık her an işe koyulabilir.”

Engin, karşısındaki genç kızın cümlesindeki tuhaflığı sezse de yanıtlamadı. Yoğun bir akşamı vardı. Üstelik bunun neredeyse yirmi dakikasını burada durmuş konuşarak geçirmişti. Artık aşağı inmeli ve geceyi başlatmalıydı.

“Haklısın, hadi çıkalım artık.”

Eski hanın, eski mermer merdivenlerinden yan yana indiler. Öykü, uzun zamandır yanında boyu boyuna uygun birisi ile yürümediğini düşündü. Çünkü uzun zamandır bir erkek arkadaşı yoktu. Vakti yoktu… Gereksiz bir ilişkiye vakti yoktu. Ama güzel bir sevgiliye hayır demezdi.

Yanındakini listeden silmek zoruna gitse de hanın büyük demir kapısının önünde bekleyen ikiliyi görünce hüsran ile kalemini oynattı ve ‘Engin Aslan’ adının üstüne kalın bir çizgi çekti.

“İşte bu benim bir tanem.” diyerek takımın kalitesine aldırmadan eğilip ‘ufaklığı’ kucakladı. O kadar güzel bir tabloydu ki Öykü içinin acıdığını hissetti.

Derse girerken yanından geçen güzel kadın ve gamzeli, kıvırcık saçlı erkek çocuğuydu Engin’in ailesi. Karma bu muydu? Beğenerek baktığı ikilinin şu an daha güzel bir manzara vermesi sinirlerini bozuyordu. En az kendisi kadar kıvırcık saçlı kadın ve erkek çocuğu muhteşem bir tablo oluşturuyorlardı.

“Ders geç bitti sanırım?” diyen ses de çok güzeldi. Bu kadına laf sokacağı, arkasından konuşacağı tek şeyin kaptığı erkek olması ne acıydı.

“Hayır, ders normal bitti de biz Öykü ile biraz lafladık.”

“Öyle mi? Bilseydik biz de yukarı çıkardık.” Diyen ses, kim bu kadın ve seninle ne konuştu uzun uzun diyordu. Kıskançlıktan çok merak var gibiydi. ‘Özgüven böyle bir şey olmalı’ diyen iç sesini boğarak susturmayı istedi.

“İyi olabilirdi ama ben sizin gezmelere doyamayacağınızı sanıyordum.”

“Doyduk. Karnımız da doydu, değil mi oğlum. Artık oyuncakçıya gidebiliriz.”

“Tamam, talan var diyorsun yani.”

“Üzgünüm. Bu arada neden bizi tanıştırmıyorsun? Sen savaş alanlarında fazlı kaldın, kaba biri oldun çıktın.” Genç kadının kendinden emin hali, ‘hadi konuş da senden ümidi iyice kessin, ben böylelerini kürdan diye kullanır, dişimi karıştırırım’ der gibiydi.

“Öykü Karaca, benim dersime giriyor. Bu güzel kadın da benim için dünyadaki en değerli varlık. Kardeşim Elvan ve güzel yeğenim Doruk.”

‘Memnun oldum, çok memnun oldum, o kadar memnun oldum ki bir türlü bunları kelimelere dökemedim. Bir anda yüzümün ne hale geldiğini tahmin ediyorum. Ama yine de memnunum,’ iç sesini boğamadığı için memnundu. Bunları dış ses olarak söylemek hiç hoş olmayacaktı.

“Kardeşin mi? Evet çok benziyorsunuz. Ah pardon memnun oldum.” diye nihayet asıl demesi gerekeni diyebildi. Bir günde iki büyük hata yapmıştı. Oysa yüzlerin benzerliği ortadaydı. Saçlar da öyle. Sadece gamzesi yoktu.

İçinde bir yerlerden kanatlanıp uçan kuşlar da pek neşeliydi. Sonra ‘ufaklık’ kelimesinin sahibine alıcı gözü ile baktı. Dayısının kopyası gibiydi. Ya da annesinin… sonuçta o da büyüdüğünde çok yakışıklı olacaktı.

“Sen oyuncak mı alacaksın? Kendine mi yoksa arkadaşlarına mı?”

“Ben alamam ki. Benim param yok. Dayım alacak.” İşte bu. Çocuk aklı derler ama en doğruları onlar söyler.

“Herkesin böyle dayısı olmalı. En güzellerini iste.”

“Tamam.”

Anne oğul bir iki adım atıp yola çıktığında Engin, “İki saat kadar sonra işim bitmiş olacak. Seni ve arkadaşını rahatsız etmemde sakınca var mı?”

“Rahatsız edersen sakınca olur ama bize katılırsan olmaz.”

“Sen kelimeleri hep böyle karşındakini bozmak için kullanır mısın?”

“Benim işim kelimelerle. O yüzden evet kelimeleri doğru kullanmaya çalışırım ama seni bozmak istemedim. Sadece ‘gelebilirsin’ demeye çalıştım.”

“Görüşürüz, şu yaramazın isteklerini yerine getireyim, sonra sizlere katılırım.”

“Tamam.”

İstiklal Caddesinin kendisine engel olamayan kalabalığını umursamadı. Sokak lambalarının ve vitrinlerin yeni yıl süslerine aldırmadı. Yoğun sesleri hiç duymadı. Sadece hayatının son iki saatindeki değişimleri düşündü. Yüzünde kocaman bir gülümseme ile yürüdü. Arkadaşı ile buluşacağı kafe barı geçtiğini anladığında kendine kızmak yerine daha da derin güldü.

Arkadaşı Aylin, en son masada oturuyordu. Zaten burada hep o masada otururdu. Barın sahibi ile çıkıyor olmanın avantajı buydu. Geleceği zaman masasına rezerve yazısı konuyordu. Arkadaşının flört etmeyi seven tavrına rağmen erkek arkadaşı sabırlıydı. Daha öncesinde de olaylara karışan arkadaşını bu kez masada asık suratla kendisini beklerken buldu.

“O ne surat?”

“O ne surat?”

İkisi de aynı andı aynı soruyu sorarak birbirlerinin derdini anlamak istiyordu. Ne yazık ki ikisi de ayın anda yanıt verdi.

“On dakika dedin kırk dakika oldu.”

“Sanırım aşık oluyorum.”

İkisi de bu cümlenin anlamını fark edene kadar yirmi saniye kadar sessizlik çöktü.

“Tamam, anlat bakalım yeni model bir fotoğraf makinesi mi buldun?”

“Eski model bir fotoğrafçı buldum.”

“Ne diyorsun?”

Ne dediğini anlattı. Tüm yaşananları anlatması neredeyse iki saat sürmüştü. Oysa gördüğü ilk andan itibaren de zaten o kadar süre geçmişti.

“Farkında mısın hiç aralıksız ondan bahsettin.”

“Farkındayım ama kendimi durduramıyorum.”

“Seni bir de şu almak istediğin makineden bahsederken böyle görüyorum. Gözlerinin parıltısı kesmiyor tüm yüzün parlıyor.”

“O makineye ulaşma ihtimalim bile diğerinden yüksek farkındasın değil mi?”

“Makinenin fiyatına bakarsak ne diyeyim, haklısın. Bu anlattığın adam ağırlığınca altın ediyor olmalı.”

“Boz boz moralimi boz da için rahatlasın.”

“Ben bozsam da şu gelen düzeltir. O değil mi?”

Hızlıca başını kaldırıp geldiğinden beri içeri girmesini beklediği adamı aradı gözleri. Çok da aramadı elbette. Orada takım elbisesi ile göze batan bir o vardı. Bu adam paltoyu ne diye giymiyordu ki? Hava soğuktu. Ama o elinde tutuyor ve herkesin o takım elbise ile kendisini görmesini sağlıyordu. Çok yakışıksız bazı bakışları görüp siniri yoyo gibi hareket ederken sakin gözükmeye çalıştı.

“Yanıt vermene gerek yok. Bakışlardan belli.”

“Ne dedin?”

“Bizim masaya bomba düştü dedim.”

“İyi olmuş.”

“Öykü, kapa çeneni.”

 Öykü, silkelenmeye varacak bir toparlanma süreci yaşadı. Bu süre içinde Engin’in kendisine bakıyor olmasından dolayı yeni bir bocalama daha yaşadı. Normale dönmesi için evine kapanması gerekecekti. Bu adam yakınlarındaysa Öykü normale dönemiyordu.

“Merhaba, katılmamda sakınca var mı?”

“Sizi bekliyorduk.” diyerek ilk potu kıran Aylin oldu. Neden beklediklerini söylemişti ki?

“Sevindim. Ben de buraya gelebilmek için biraz acele ettim. Öykü tanıştırmayacak sanırım, ben Engin Aslan.”

“Aylin Sukuşu”

“Bizim soyadlarımızdan güzel bir hayvanat bahçesi kurulabilirmiş.”

“En fenası sizin soyadınız. Yakalanmamak lazım. Kuşlar kaçar ama…” cümlesini bitirmesine gerek yoktu. Çok sevgili arkadaşı ‘karaca’ kaçamaz demeye getirmişti lafı. Pot iki!

Engin gülümseyerek “Doğru.” dedi ve sustu. O susunca Öykü de bozuldu. Sonra bozulduğu için kendine kızıp “Tören nasıl geçti?” diye sordu.

“Resmi törenler biraz ruhsuz geçer. Neyse ki kısa sürdü de sizlere yetiştim.”

“Yeğenin masrafa soktu mu seni?”

“Evet, epey çok şey istedi. Kardeşim onu silahlardan uzak tutuyor. Silahlar olmayınca arabalara yöneliyor bütün ilgisi. Ve bu arada seni çok sevmiş, küçük bir hediye de sana almamı istedi.”

“Çok şeker ama yapmadın değil mi öyle bir şey? Bu yaştan sonra oyuncaklarla işim yok.”

“Yeğenimi kırmamı beklemiyordun değil mi? Boynundaki fotoğraf makinesini görmüş. O yüzden sana bunu aldırttı.” diyerek paltosunun cebinden küçük bir kutu çıkarttı. İçinde pembe plastik bir fotoğraf makinesi olan bebek vardı. Masa üstünde şirin duracak bir şeydi.

“Bu gerçekten çok güzel. Zevkliymiş.”

“Dayısının yeğeni. Zevklidir.”

“Öykücüğüm, ilk yeni yıl hediyeni aldın.”

“Evet, Doruk’a benim için teşekkür eder öper misin?”

“Bakarız.” dedi. Öykü şaşkın bakınca gülümsedi. Sonra da garsona işaret etti. Kızlara da kendisine de yeni içeceklerini söyleyip arkasına yaslandı. Kravatı çıkmıştı.

“O kadar uğraştım bağlamaya, hemen çözdün mü?”

“Çözer miyim? O hali ile çıkarttım, gerekince kolayca takabilmek için saklayacağım.”

“Çok önemli değil, çözseydin o yine bağlardı.”

“Aylinnnn”

“Niye kızıyorsun? Rica etse bağlamaz mıydın?”

“Bağlardım tabii.” Üçüncü potu da kırmıştı Aylin. Yenisini kırmasına zaman kalmadan sevgilisi masaya geldi. Aylin’in yanağına öpücük bıraktıktan sonra, “İyi akşamlar. Keyfiniz yerinde mi? Bir şey ister misiniz?” dedi.

“Teşekkürler Efe. Her şeyimiz var. Seni Engin ile tanıştırayım. Bizim fotoğraf kursunda ders veriyor. Savaş muhabiridir kendisi.”

“Adınızı duymuştum. Memnun oldum.”

“Ben de.”

Gece dörtlünün konuşması ile devam etmiş, kızlar gece yarısı olduğunda kalkmaları gerektiğini söylemişlerdi. Efe daha bardan ayrılamayacağı için Engin’in kızları bırakma teklifine sevindi. Aylin’in dudaklarına küçük öpücük bırakıp ertesi gün geç bir kahvaltı için söz kopartmıştı.

Engin ile Öykü de birbirlerinden habersiz, ertesi gün için buluşabilmeyi düşünüyordu. Teklif söze dökülemeden yol bitmişti. Aylin ile Öykü’nün bir sokak ara ile olan evlerine ulaşılmıştı bile.

Şişli’nin ara sokaklarındaki Aylin’in evini tarif ederken yeni buluşmanın bir hafta sonraki ders olacağını düşünmeye başlamıştı. Tabii buluşmayı isteyen biri varsa! Aylin’i bıraktıktan sonra arka sokağa döneceği yeri gösterdi. Evin önünde durdu araba.

“Güzel bir akşamdı. Yeni insanlarla tanışmayı seviyorum. Tek derdin ertesi gün ne yapılacağının konuşulduğu masaları seviyorum. Katılmama izin verdiğin için teşekkür ederim.”

“Katılmayı istemene ben teşekkür ederim. Biz de her zaman bu kadar başarılı, ödül sahipleri ile tanışamıyoruz.”

“Yani beni ünlü olduğum için mi kabul ettin?”

“Elbette, kursta bu tanışıklığımız çok işime yarar. En kötü fotoğraflarımı bile iyiymiş diye yorumlarsın. Ben de diğerlerine üstünlük taslarım.”

“Ben kurşunların altında fotoğraf çekerken güzel konular yakalıyor, olayın gerçeğini yansıtıyorsam güle eğlene fotoğraf çekenlerin hata yapma lüksü olabilir mi? En olmayacak şeyi istedin.”

“Küçük bir oyun ile bunu istesem de yapmayacağını söylettim. İsteyecek olsam bu kadar ulu orta konuşmazdım zaten.”

“Yani bana ‘arkadaşlığımızı eğitim süresince askıya al, ders bitince yine arkadaş oluruz’ mu diyorsun?”

“Evet, beni gerçekten sevmiyorlar ve bu arkadaşlığı bilirlerse daha zor olacak kurs ortamı.”

“Senin gibi birini sevmemeleri için ne yaptın?”

“Bilmiyorum ama en başından beri kimse benimle arkadaş olmuyor.”

“İlginç. Önemli değil. Zaten dört ders daha yapacağız ve kurs bitecek. O kadar idare ederiz.”

Yani derslerden sonra görüşmeye devam mı edeceklerdi? Sormayacaktı. Yarını bile soramazken dört hafta sonrasını soramazdı zaten.

“Tamam.” Dedi ve artık daha fazla konuşacak konu kalmadığı için arabanın kapısını açtı.

“Hangi daire senin?”

“Neden sordun?”

“Işığını görmek ve sorun olmadığını bilmek istiyorum.”

Bu devirde bu düşünce? Hoşuna gitti. “Üçüncü kat.”

“Öykü…”

“Efendim?”

“Yarın sabah kardeşim ve oğlu ile kahvaltı edeceğiz. Öğleden sonra seni bir yerlere götürsem, sakıncası olur mu?”

Demek ki kahvaltı lafları dolaşırken sesini çıkartmaması programı olduğu içinmiş, diye düşünürken öğleden sonra yapmayı planladığı ne vardı diye de hatırlamaya uğraştı. Ne varsa vardı, sabahtan hallederdi.

“Saat kaçta?”

“Üç gibi. Seni ararım.”

Telefon numaraları alındıktan sonra tam inecekken bir kez daha adını duydu o fotoğrafı çekilesi dudaklardan.

“Çektiğin fotoğrafların dosyası var mı? Getirir misin yanında.”

“Olur.”

*****

O gece bazı yataklar ‘neden uyumuyor da beni tekmeleyip duruyor?’ sorusuna yanıt aradı. Yanıtı tekmeleyenler de bilmediği için huzursuz saatler saatleri kovaladı.

Yataktakilerden birinin son düşüncesi ‘iyi ki yarın yapılacak önemli işim yokmuş, sabah da yapamayacakmışım’ oldu ve kısa sürecek uykuya daldı.  

*****

Güzel bir buluşma oldu. Baş başa geçen ilk saatler olduğu için ağırlık, ne okursun, ne seversin, ne dinlersin, ne izler, ne izlemezsin sorularının yanıtları ile dolu geçti. Sonra sıra fotoğraf çalışmalarının olduğu dosyaya bakmaya geldi.

Unutmasını beklemişti. Gerçi bir hafta sonra derste mutlaka görecekti ama herkesin içinde görmesi daha mı iyiydi? Diğerlerinin yanında kendi fotoğraflarının çok daha iyi olduğunu biliyordu ama ödüllü bir fotoğrafçının birebir değerlendirmesinde ne kadar çok hata bulacağını tahmin edebiliyordu.

“Güzel…hiç fena değil… burada ışık daha iyi olabilirmiş… bu gerçekten çok güzel…” ve benzer cümleler ile devam eden değerlendirme beklediğinden iyiydi.

“Diğerleri nerede?”

“Hangi diğerleri?”

“Bu dosyaya koymaya değer bulmadıkların? Onları nerede tutuyorsun? Yoksa yırtıp attın mı? Filmleri vardır ama.”

“Yırtıp atmak mı? Neden yırtayım?”

“Bu dosyadakiler ortalamanın çok üstünde. O nedenle bana kötü fotoğraflarını da göster ki nerelerde hata yaptığını bulalım.”

Öykü, bir süre genç adamın yüzüne aptal aptal baktı. Sırıtmaya başladı. Engin’in şaşkın bakışlarına aldırmadan koluna bir çimdik attı. Canı yanınca çimdiklediği yeri ovalayıp acısını azalttı. Yine aptal ifadesi ile bakıp kocaman bir gülümseme ile bakmaya başladı.

“Hepsi burada.” diyebildi.

“Gerçekten mi?”

“Gerçekten. En kötüler ve en iyiler, hepsi elindeki dosyada.”

“Dün ‘beni sevmiyorlar’ diyordun ya, sanırım nedenini elimde tutuyorum. Sen doğal olarak konuyu buluyor ve en doğru açıdan fotoğrafını çekebiliyorsun. Küçük hatalar var ama üstlerinde oynasan halledilmeyecek şeyler değil. Fakat anladığım hiçbir fotoğrafın üzerinde düzeltme yapmamışsın.”

“Hayır yapmadım. Seri çektiğim resimlerin negatifleri ya da bastırmadığım filmlerin hepsini kontrol edebilirsin.”

“Sana inanıyorum. Çok iyisin. Hatta iyi sayılanlardan bile daha başarılı işler yapmışsın.”

“Teşekkür ederim. Bunları samimi olarak söylüyorsun değil mi? Arkadaşız diye demiyorsun?”

“Bazı konularda karşımdakini üzmemek için yalana başvurabilirim ama mesleğim konusunda acımasızım. Sen gerçekten iyisin.”

“Tekrar teşekkür ederim. Bunları duymak çok mutlu etti beni.”

“Sertifikanı alınca bu işi yapmayı düşünüyor musun?”

“Maaşlı bir iş bulmam zor. O nedenle belki bazı yerlere serbest iş yaparım. Eğer tutunabilirsem belki iş olarak da yaparım ama kiramı ödemem lazım.”

“Mantıklı düşünüyorsun. Ama bu işi yapabileceğini ispatlayacaksın eminim. İlk işin ödüllü yarışmalara girmek olmalı. Ödül alamasan da fotoğraflarını fark edecek birileri olacaktır. Doğa dergilerine iş yapmanı sağlayacak tanıdıklarım var. İstersen sizi tanıştırırım. Daha fazlasını yapmam ama.”

“Torpil istemem. Teşekkür ederim.”

“Torpil olmam, sen hak etmelisin.”

Cümleleri ile birbirlerini defalarca ölçmüşlerdi. Bu da onlardan biriydi. Anlık tepkiler, hızlı itirazlar, net ses tonları karakterlerini anlatmaya yarıyordu. İkisi de birlikte olmaktan keyif alırken uygun karakterlerinden de haz duyuyorlardı.

“Doruk’a benim için teşekkür ettin mi?” Biraz konuyu değiştirmek iyi olacaktı. Çok umutlanmak ve sonra hayal kırıklığı yaşamak istemiyordu. Kursu bitene kadar biraz daha alçaktan uçmalıydı.

“Ettim ama öpmedim.”

“Neden? Öptürmüyor mu?”

“Bayılır onu öpmeme ama senin yerine öpmedim.”

“Niye?”

“Önce senin beni öpmen lazım ki, emaneti ona ileteyim. Gerçi ona bile vermeye kıyamayabilirim. O yüzden istersen kendin öpersin. Hatta bu akşam bizimle yemek ye ve öp.”

Hep kendisini açık sözlü ve net biri olarak görmüştü. Karşısına böyle insanlar çıkmadığı için onları anlamaya çalışmak, hareketlerinin anlamlarını çözmek için uğraşmak her zaman yormuştu kendisini. Engin açıktı. Öpmek istediğini söylüyordu. Üç yaşındaki yeğeni ile bile paylaşmak istemeyeceğini itiraf ediyordu. İlgisini saklamaya çalışmıyor, aksine açıkça ortaya koyuyordu. Öykü, “O zaman öperim ama bu akşam kardeşinle vakit geçirmek istemez misin? Kısıtlı olan zamanını benimle geçirmen onları üzmesin! Dün, Salı günü döneceklerini söylemiştin.”

“Üzülmez, aksine seni görmekten mutlu olacağını kendisi söyledi.”

“Benimle buluşacağını mı söyledin.”

“Elbette.”

Bu güzel bir ayrıntıydı. Kardeşine bu buluşmadan bahsetmesi hoşuna gittiği için yine gülümseme yayıldı yüzüne. O gülümseyince Engin de gülümsedi ve o lanet gamzesi yine ortaya çıktı. Ve Öykü kendi lanet elini tutamadığı için o gamzeye dokundu. Yavaşça yanağında gezdirdi elini.

“Gamzelerin çok güzel.” dedi sakince. Oysa basit bir yanak okşamak bile heyecanlandırmıştı. Heyecanını bastırdığını düşünüyordu.

“Teşekkür ederim. Güzel bir kadından bunları duymak da güzel.”

Eve gitmek için arabaya bindiklerinde hava kararmıştı. Arabanın iç ışığı da yanmadığı için içerisi gözükmüyordu.

“Öykü?” diye hafifçe seslendiğinde yan dönmüş yüzünü görmeye çabalıyordu. Öykü de yan dönerek yanıtladı. “Efendim?”

“Yok bir şey” dedi ama ona doğru eğilip elini ensesine doğru uzattı. O kadar yavaş çekiyordu ki istese uzak durabilirdi. İstese… istediği o öpücüğü almak olduğu için uzaklaşma yerine yakınlaşmayı tercih edip eğildi. İlk öpüşmeleri, belki de ilk heyecanları ve ilk uyumlu hareketleriydi. Derinleşen öpüşmeye birbirlerine uzanan kollar eşlik etmeye başlamıştı. Biri sert kasları okşarken diğeri yumuşak kıvrımları izliyordu.

Kaçıncı olduğun bilemeyecekleri öpüşmeden sonra uzaklaştılar.

“Çok güzelsin ve çok da güzel öpüşüyorsun. Eğer eve doğru devam etmezsem öpmeye devam edeceğim.”

“Teklif cazip ama geleceğimizi biliyorlar.”

“Evet, üstelik Doruk seni sorup durdu telefonda.”

“Kıskanıyor musun?”

“Onun seni öpmesinden önce ben öptüğüme göre sen artık benim kız arkadaşımsın, seni yeğenime kaptıramam.”

“Tek amacın onu yenmekti öyle mi? Bakalım belki o beni daha çok heyecanlandırır. Sonra karar vereceğim.”

“Hiç şansı yok.” Sanki gerçekten o üç yaşındaki ufaklığı kıskanmış gibiydi. Öykü, ona uzanıp yüzünü iki elinin arasına alıp hiç de küçük sayılmayan bir öpücük bıraktı. Yerine dönmeyi düşünürken yeni bir öpüşmeyle sarıldı Engin.

Akşamı Engin’in ailesi ile sonraki günlerin müsait oldukları anlarını da birlikte geçirdiler. Engin’in bir sürü toplantısı vardı. Öykü de çalışıyordu. Akşamları buluşuyor, yemek yiyor, bir şeyler içiyor, Aylin ve Efe ile birlikte vakit geçiriyorlardı.

İlk ders günü kursta görüşeceklerdi. Dört kez buluşmuş ikili cumartesiyi de derste bir arada geçirecekti.

Öykü, kursa giderken yolunun üstündeki vitrine yine takıldı kaldı. Artık o makine daha da önem kazanmıştı. Yeni hedefleri vardı. O hedefe ulaşması için biraz daha iyi bir makineye ihtiyacı vardı. Evet o çok güzel bir makineydi ama biraz daha düşük bir modele razı olmalıydı. İkinci eline güvenemiyordu. O kadar parayı verip bozuk bir şey almak istemiyordu. Lazım olacağı söylenen parçalarla birlikte binlerce liraya ihtiyacı vardı. Hepsini aynı anda alacak değildi elbette. En lazım olanları toparlamalıydı. Bir iki ay sonra makineyi, bazı parçaları alabilirse Engin’in de bahsettiği yarışmalar için bir şeyler hazırlayabilirdi. Artık biraz daha umutluydu. Çalışmalarının beğenilmesinden sonra bu umut artmıştı.

Telefonu çalınca ders için istenen fotoğraflarını koyduğu dosyasını bacaklarının arasına sıkıştırıp çantasında telefonunu aradı. Ekranda Engin’in adını okuyunca gülümsemeyle açtı.

“Merhaba.”

“Merhaba. Neredesin?”

“Binaya yakın bir yerlerdeyim. Sen geldin mi?”

“Ben de gelmek üzereyim. Dersten sonra bir şeyler yapmaya vaktin var mı? Sinemaya gidebiliriz.”

“Tamam.”

“Hava serin oyalanma, içeride görüşürüz.” Öykü etrafına bakındı. Sanki vitrine on dakikadır baktığını görmüş gibi oylanma demişti.

“Ona da tamam. Sen de oyalanma.”

“Üstüm kalın üşümüyorum.”

“Üşüdüğünü düşünmemiştim.”

“Neden oyalanma dedin?”

“Sence?”

“Beni özledin!”

“Tam isabet.”

“O zaman hemen geliyorum.”

İşte bu rahatlığı seviyordu. Hatta ilk gün Aylin’e dediği gibi sadece sevmiyor, aynı zamanda aşık da oluyordu. Onu bilmiyordu ama öğrenmek için önünde uzunca bir süre vardı. Engin şu aralar savaş alanlarına gitmeyeceğini söylemişti. Bazı iş görüşmeleri yaptığını farklı bir şeyler düşündüğünü anlatmıştı. Detay vermediği için bildiği tek şey en azından üç ay buralarda olduğu idi.

*****

Bir ayın yarısından çoğunu bir şekilde görüşerek geçirdiler. Yılbaşına beş gün kala son dersi yaptılar. Herkes sertifikasını aldı, vedalaşan kursiyerler hiç tutmayacakları sözleri verip telefon numaralarını istediler. Hatta bazıları Öykü’den bile numarasını istedi. İçlerinde erkek olanlara yazdırırken Engin’in ters bakışlarına şahit olmak hoşuna gitti. Bu adamların onu aramayacağını arasalar da görüşmeyeceğini bilmeliydi.

Bunu düşünmekle uygulamak arasında fark vardı. Çünkü kursiyerlerin Engin’in telefonunu alma yarışından hiç hoşlanmamıştı. Dersler boyunca ilişkilerini saklamışlar, ayrı ayrı derse girip ayrı ayrı çıkmışlardı. Son gün canını sıkmayacaktı. Engin’in o kızlardan hiçbirine ilgi göstermediğinden emindi. Gerçi gün boyu ne yapıyor hiç bilmiyordu. Acaba onlarla da buluşuyor, kursta belli etmeyin diyor olabilir miydi? İçindeki yanma hissinden hiç hoşlanmadı. Yüzündeki ifadenin nasıl olduğunu bilmiyordu ama Engin’in kaşlarını çatarak baktığını fark etmişti.

Konuştuğu kızları masanın çevresinde bırakıp hemen yanına gitti. “Öykü? Neyin var? Hasta mısın?” sorularını sıralarken kendilerini izleyenleri umursamıyordu.

“Yok bir şey iyiyim.”

Engin’in ilgisi fark eden diğerleri de gelip bir şey olup olmadığını sordu. Aynı yanıtı verdi hepsine Öykü. Diğerleri uzaklaşsa da Engin yanından ayrılmadı. “Rengin soluk. Hasta mı oluyorsun? Doktora götüreyim seni.” diye telaşla konuşuyordu.

“Gerçekten iyiyim. Bir şeyim yok. Seni bekliyorlar. Vedalaşacaklar sanırım.”

“Beklesinler. Sen iyi gözükmüyorsun. Biraz rengin düzeldi. Tansiyonun mu düştü acaba?”

Rengi düzelmişti. Çünkü kimseye aldırmadan elini tutmuş, alnına dokunup ateşine bakmış ve hemen bir sandalye çekip yanına oturmuştu. Bunların fark ettiğinde rahatlamıştı.

Biri su getirmişti. İnanamadı ama sınıftan birisi onu düşünmüş ve su getirmişti. Bir iki yudum içip teşekkür ettikten sonra kendisine bakanlara gülümsedi ve tansiyon bahanesine sığındı. Artık binayı boşaltmaları gerekiyordu. Herkes yeni yıllarını kutlayarak çantalarına uzanmıştı. Engin de masasından çantasını aldı, Öykü’nün yanına gelip elini uzattı. Birlikte kapıya yürürken şaşkın bakışlara aldırmadı ve herkese iyi yıllar dileyip Öykü’nün geçmesini bekledikten sonra arkasından çıktı.

“Hepsini şoke ettin.”

“Asıl sen beni şoke ettin. Ne oldu içeride?”

“Kıskandım.”

“Ne?”

“Kıskandım. Saçma sapan düşüncelere daldım ve bir anda kendimi çok kötü hissettim.”

“Kızlar benim telefonumu isteyince kıskandın mı?”

“Evet, erkekler benim numaramı isterken yüzünü gördüm.”

“İyi o zaman. Benim ne hissettiğimi biliyorsun.”

“Sinir bozucu.”

“Kesinlikle. Aç mısın? Ne yapalım?”

“Eve gidelim.”

*****

Yeni yıla Aylin ve Efe ile barda gireceklerdi. Hediye paketlerini yanlarına almışlardı. Maddi değerleri düşük hediyeler konusunda anlaşılmıştı.  Öykü, Efe’ye ve Aylin’e bir örnek atkı bere takımı almıştı. Aylin’e daha özel bir hediyesi vardı ama deli arkadaşı orada açarda ikisini de rezil eder diye daha sonra verecekti. Engin’e de çok beğendiği bir fotoğraf makinesi çantası almıştı. İçinde bir albüm vardı. İkisinin fotoğraflarından oluşan sayfaların yanlarına çekildikleri günlerle ilgili kısa notlar, hikayecikler yazmıştı. Ayrılırlarsa tüm resimleri kaybetmek istemiyordu. O nedenle iki tane hazırlamıştı.  Kendisindekini ömür boyu saklayacağını düşünüyordu.

Saat on ikiyi vurduğunda Öykü her sene yaptığı gibi yeni yıldan güzelliklerle gelmesini diledi. Bir de özel dilek sıkıştırdı. Sevdiği kadar sevilmek istedi. Ve sevgilisi tarafından uzun, derin bir öpüşme ile kucaklandı. Dudakları zorla ayrılmış, kolları ise sarıldığı yerleri bırakmaya hiç niyetlenmemişti. Engin başını biraz geri atıp yüzüne baktı ve “Seni seviyorum.” dedi. O an dileğinin kabul olduğunu anlayan Öykü gözlerinin dolduğunu hissetti. Ummuş, istemiş ama bu kadar çabuk ulaşacağını sanmamıştı. “Seni seviyorum.” Derken mutluydu. Yeniden öpüşürlerken birileri onları çekiştirmeyi başlamıştı. En sevgili arkadaşı Aylin, “Yeter biraz da bizi öpün” diye sarılmıştı. Herkes mutluydu.

Sonra birbirlerine sarılıp iyi dileklerini paylaştı. En sonunda sıra hediyelere gelmişti.

Sıra Engin’in hediyesine geldiğinde Öykü onun da kendisine makine çantası aldığını anlayıp mutlu oldu. Benzer şeyleri düşünmeleri çok hoşuna gitmişti. Paketi masaya koydu Engin. Kucağına almak istediğinde biraz ağır olduğun fark etti. Acaba o da içine albüm mü koymuştu?

Kağıdı dikkatlice açtıktan sonra çantanın fermuarını açtı. İçindekini merak ediyordu. İçinde koruyucu bir kapak daha vardı. Onu da açtığında sadece baktı. Aylardır vitrinde izlediği makine çantanın içindeydi.

“Bunu alamam.”

“Hediye geri verilmez.”

“Pahalı hediye almayacağımız konusunda anlaştık. Bu çok çok çok pahalı bir hediye. Yanındakilerle bir araba parası neredeyse.”

“İtiraz kabul edilmiyor Öykü hanım.”

“Engin…”

“Hadi eline al ve incele.”

O kadar kıymetli bir şeyi orada, o kalabalıkta incelemek akıl karı değildi. Biri çarpacak, düşüp kırılacak diye korkarak çıkarttı çantadan. Engin oturduğu koltuğu iyice yanına çekmiş makine hakkında bilgi vermeye niyetliymiş gibi bazı tuşlara basıyordu. Ekranı açtı. Flaş düğmesini, zoom tuşunu gösterdi. Sonra manuel girişler ve otomatik girişler için hangi tuşa basması gerektiğini gösterdi. Sonra da bellekte yer alan fotoğrafları açtı…

Öykü’nün albüm yaptığı gibi Engin de albüm yapmıştı. Onun hazırladığı her resimde bir de kelime eklenmişti.

Öykü,

Çıkartacağımız

Dergide

Benimle

Çalışır mısın?

İş teklifi… bir aydır gittiği toplantılar bunun için miydi? “Hani torpil yapmazdın sen?”

“Kesinlikle torpil yok. İşlerini ortaklarıma gösterdim. Seni kaçırırsam beni vuracaklarını söylediler. Cephede vurulmadım. Şehrin göbeğinde bir kere vuruldum, bir de kurşun yemeyeyim diye teklifimi yaptım.”

“Neden hiç anlatmadın?”

“Son aşamaya geldiğinde sürpriz yapmak istedim. Hoşuna gitti mi?”

“Evet.”

“Çalışacak mısın?”

“Nasıl bir dergi bu? Ne üzerine çalışılacak?” Sanki çok önemliydi? Sanki ilgisinin olmadığı bir alanda çıkacak olsa hayır diyecekti.

“Doğa ile ilgili olacak. Dünyanın her yerinde hayvanların fotoğraflayacak, doğa olaylarını takip edeceğiz.”

Körün istediği bir göz… “Çok güzel. Yani artık savaş alanlarına gitmeyecek misin?” işte asıl bu sorunun yanıtı önemliydi. Düşünmemeye çalışsa da kaç kez kabus görmüştü. Yaralanmış, hatta ölmüştü rüyasında.

“Hayır. Yeterince mermiden kaçtım. Artık kaçmak istemiyorum.”

“Çok sevindim.” En büyük korkusunun yanıtını da almıştı. Şimdi ise birlikte çalışmayı teklif ediyordu. Gözlerine bakarken gülümsedi. “Evet.”

“Yani benimle çalışacaksın?”

“Evet.”

“O zaman resimlere bakmaya devam et.” Sesi mi titremişti. Devamında ne olduğunu anlamak için makineye eğildiğinde Engin’in ellerini yumruk yaptığını gördü. Heyecanlanmış olmalıydı. Yüzüne baktı, elini o çok sevdiği gamzelerin olduğu yerlerde gezdirdi. Onun sakinleştiğini anlayınca fotoğraflara geri döndü.

Bu kez resimler değişmişti. Bir karaca vardı ekranda. Sanki poz vermiş gibiydi. Bir sonrakinde karacaya bakan aslan vardı.  

Üçüncü resmin üstünde, ‘Aslan’ yazıyordu ama resimde çok güzel bir orman vardı. Dördüncü resimde ise güzel bir kulübe gözüküyordu. Altında da ‘ormanın değil evinin kralı olmak istiyor’ yazılmıştı.

Beşinci resimde yine karaca vardı. Bu kez güzel bir evin önündeydi. Yazı uzundu. Okuduğunu anlamakta güçlük çekti. Bir kez daha okudu.

‘Öykü Karaca, Kraliçem olur musun?’

Ekrana takılı kalmıştı gözleri. Engin yanıt bekliyor, Aylin ile Efe neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Daha fazla dayanamayan Engin eğilip kulağına, “Bir yanıt vermelisin.” dedi.

Öykü elindeki makineyi dikkatlice masaya bıraktı. Ekran açıktı ve meraklı Aylin neler olduğunu anlamak için çoktan eline almıştı bile. Cin fikirli arkadaşı hemen anlamıştı teklifi. Yanıtı bekliyordu.

Öykü, Engin’den tarafa döndü, yüzünü ellerinin arasına alıp uzun uzun öptü.

“İlk kez yeni yıl dileğim bu kadar hızlı gerçekleşti.”

“Yani? Evet mi?”

“Sanırım, aslana kendini av olarak gönüllü sunan tek karaca benim. ”

SON